Sen; okyanus adamı.
Orman kokusu ve demirden dövülmüş.
Yosundan, kabuktan ve çelişkiden.
Keşke engebeli bedenine bir beste yazsalardı, rüzgarlı ve bitmeyen ellerimde dile gelen.
Bu nesnelerin soğuğu, bu ölçüsüz, uyaksız dizeler.
Burada gün batımında konuştuğum dağınık, bitkin kelimeler.
Bütün bunlar sarıyor, anlıyor, içine gömüyor bizi.
Kumun altında, küçük tanelerin kesiklerinde yeşeren.
Öyle bir dinginlik ki bu, ağzı sımsıkı kapalı, içi tepeciklerle dolu bezden bir torba.
Yine de, beni yaktığın alevinle aydınlanıyorum da hepsi kalıveriyor.
Karlara yağan fırtınam benim; sevgilim.
