ēkhō

Fırtınanın kuytusuna yuvarlanmak gibi.

Tülden, sisten

Camlardaki yağmurun buğusu

Pervasızca gagalanan pervaz

Beyaza çalan ellerinin soğuğu

Çamların ucunda salınan su

Sımsıkı yumduğun gözlerinde

Isınamıyorum, üşüyorum

Gizli, saklı dehlizlerinde

Burnumda tuz, kirpiğimde gün ışığı

Güneşin kırdığı bu kış akşamı.

Juniper

Rüzgarın bebekleri ardıçlar geliyor

Su içip, uçuyorlar

Günlerin köpüksü oyası gibi

Hiçbir ses boşa değil göğün bağrında

Bitmeyen deniz söylesene 

Nedir fısıldadığın?

Şafak vakti varıyorum 

Taze kesilmiş kayalarına

Sevginin belirdiği tepede

Ufka nasıl bakacaklarını biliyorlar

Alınlarına krizantem ekilmiş çocuklar

Terli avuçlarında yaban çiçekleri

Anımsıyorum, toprak severdi beni 

pouch

eriğin çiçekli dalı

kendisini kıran adama

uzatıyor kokusunu 

Seaweed

Sen; okyanus adamı.

Orman kokusu ve demirden dövülmüş. 

Yosundan, kabuktan ve çelişkiden.

Keşke engebeli bedenine bir beste yazsalardı, rüzgarlı ve bitmeyen ellerimde dile gelen.

Bu nesnelerin soğuğu, bu ölçüsüz, uyaksız dizeler.

Burada gün batımında konuştuğum dağınık, bitkin kelimeler.

Bütün bunlar sarıyor, anlıyor, içine gömüyor bizi.

Kumun altında, küçük tanelerin kesiklerinde yeşeren.

Öyle bir dinginlik ki bu, ağzı sımsıkı kapalı, içi tepeciklerle dolu bezden bir torba.

Yine de, beni yaktığın alevinle aydınlanıyorum da hepsi kalıveriyor.

Karlara yağan fırtınam benim; sevgilim.

Hana

Gözlerindeki taç yaprakları; ellerindeki hoyratlığın keskin uçları.

IC 443

Var olmak; adaletsiz seçeneklerden sağ çıkmak.

Pentalpha

Dünyadaki her şey büyülü; büyücü hariç.